Nee ik heb het nodig om te huilen. Ik heb het nodig om alles eens goed uit te pluizen en dan heb ik het over mijn laatste 5 jaar. Er is teveel gebeurd. En het potje zit nu vol. Er kan niks meer bij, maar er komt ook niks uit. Als ik mensen in het kort mijn notendop vertel snappen ze niet dat ik nog sta. En ik wankel ook. Ik heb me er met wankele passen doorheen gemanouvreerd, maar ging wel door. Ik riep 3 jaar geleden al dat ik moe was. Op. Dat ik even een jaartje niks aan mijn hoofd moet hebben, me kan focussen op mezelf en op beter worden. Want ja, ik denk dat ik ziek ben. Mijn lichaam wil niks meer. Ik ben de hele dag moe, het maakt niet uit hoe lang ik geslapen heb. En als ik slaap zijn de dromen zo vermoeiend dat ik me er niet beter door voel. Ik heb niet gewoon een vakantietje nodig van 2 weken, nee ik heb minstens een jaar nodig. Ik kan nu ook niet gewoon weekend vieren zonder me druk te maken over alle dingen die ik nog voor school moet doen. En sommige dingen gaan me echt wel voor de boeg. Zoals het feit dat ik nu een urgentieverklaring heb. Maar dat maakt ook dat ik weer pieker. Want als ik een huis heb moet ik dat ook betalen, en dan kan ik me niet op laten nemen, wat me nu het beste idee lijkt. Ik ben gewoon te ver gegaan. Ik kan mijn positiviteit niet meer inzetten. En ik sta ingesteld in overleven, lijk alles maar makkelijk te kunnen handelen. Even slikken en weer doorgaan zoals Marco zingt. Dat lijkt niet meer te werken, misschien wel voor mijn hoofd, maar niet voor mijn lichaam. I whistled for a cab and when it came near the license plate said fresh and it had dice in the mirror if anything I can say this cab is rare, but I thought 'Now forget it' - 'Yo homes to Bel Air'
Nee ik heb het nodig om te huilen. Ik heb het nodig om alles eens goed uit te pluizen en dan heb ik het over mijn laatste 5 jaar. Er is teveel gebeurd. En het potje zit nu vol. Er kan niks meer bij, maar er komt ook niks uit. Als ik mensen in het kort mijn notendop vertel snappen ze niet dat ik nog sta. En ik wankel ook. Ik heb me er met wankele passen doorheen gemanouvreerd, maar ging wel door. Ik riep 3 jaar geleden al dat ik moe was. Op. Dat ik even een jaartje niks aan mijn hoofd moet hebben, me kan focussen op mezelf en op beter worden. Want ja, ik denk dat ik ziek ben. Mijn lichaam wil niks meer. Ik ben de hele dag moe, het maakt niet uit hoe lang ik geslapen heb. En als ik slaap zijn de dromen zo vermoeiend dat ik me er niet beter door voel. Ik heb niet gewoon een vakantietje nodig van 2 weken, nee ik heb minstens een jaar nodig. Ik kan nu ook niet gewoon weekend vieren zonder me druk te maken over alle dingen die ik nog voor school moet doen. En sommige dingen gaan me echt wel voor de boeg. Zoals het feit dat ik nu een urgentieverklaring heb. Maar dat maakt ook dat ik weer pieker. Want als ik een huis heb moet ik dat ook betalen, en dan kan ik me niet op laten nemen, wat me nu het beste idee lijkt. Ik ben gewoon te ver gegaan. Ik kan mijn positiviteit niet meer inzetten. En ik sta ingesteld in overleven, lijk alles maar makkelijk te kunnen handelen. Even slikken en weer doorgaan zoals Marco zingt. Dat lijkt niet meer te werken, misschien wel voor mijn hoofd, maar niet voor mijn lichaam. I whistled for a cab and when it came near the license plate said fresh and it had dice in the mirror if anything I can say this cab is rare, but I thought 'Now forget it' - 'Yo homes to Bel Air'
nee dat kan niet... wie heeft dit waardeloze kanker topic gemaakt dit is het zoveelste stuk tape dat word geplakt op een natgeregende kartonnen doos die het graf van het aarsforum moet voorstellen.
Ik zag gister 2 mensen rennen voor een bus. Niks bijzonders misschien. Toch was het een mooi gezicht, omdat de een oud was en de ander blind. De blinde man moest een bus halen, de oude man bracht hem er naartoe. De blinde hield hem vast en samen waren ze aan het rennen. Ondertussen vertelde de oude man hoe ver het nog was, dat de bus er nog stond en dat ze hem wel zouden halen. Misschien niet zo bijzonder. Ik zat er om te huilen.
