(ok het is dus de bedoeling dat we de zinnen van elkaar aanvullen en er dus een lang verhaal onstaat wat alleen gelezen kan worden door niet offtopic te blaten en er tussendoor begrijpt u wel?)
Ik begin:
In mijn jeugdige en meer kwetsbare dagen vertelde mijn vader mij eens dat het baffen van de aars wel aan te raden is.
Daarbij vertelde hij mij ook dat ik dan wel regelmatig mijn tanden moest poetsen met een tandenborstel speciaal "voor na de aars" en terwijl hij me dit uitlegde haalde hij een oude, bruine, en aan de haaruitval te zien, veel te vaak gebruikte tandenborstel uit zijn broekzak. Hij vertelde me dat deze tandenborstel een familie erfstuk was en één van de eerste tandenborstels ter wereld was en nog door mijn overgrootvader in natura is gekocht van een behoeftige, zweterige koreaan toen hij gevangen zat in een kamp voor japanse krijgsgevangenen. Hij vertelde mij, met een uiterst serieuze blik, dat deze tandenborstel van generatie op generatie, van vader op eerst geboren zoon werd doorgegeven en dat ik heel zuinig op de tandenborstel moest zijn als ik hem gebruikte. Hij fronste zijn wenkbrauwen in een poging me nog doordringender aan te kijken en zei: "deze tandenborstel heeft meer aarswater gezien dan er plankton in de zee zit, dus als je hem gebruikt denk dan aan je voorvaderen en behandel de borstel altijd met eerbied en respect!"
Toen mijn vader klaar was met vertellen en mij de tandenborstel met een resoluut gebaar in mijn hande drukte merkte ik een verandering in het gedrag van mijn moeder op. Mijn moeder die na vier lobotomy's in een rolstoel was beland en haar dag voornamenlijk doorbracht met uit het raam te staren en bulderen over kuttopics oprotten en andere vuiligheid, keerde zich resoluut om met een starre blik die ik nog nooit eerder bij haar had gezien.
